Αυτά δεν υφίστανται μόνο στα..."δεξιά", υπάρχουν μπόλικα και στ' "αριστερά". Από εκεί και πέρα, η τεράστια επικοινωνιακή υπεροχή της Ν.Δ. φάνηκε καθ' όλη τη διάρκεια της, επίσημης, προεκλογικής περιόδου. Αυτό που δεν προβλέψαμε ήταν το πόσο, τελικά, θα "έπαιζε" ρόλο. 

Τώρα, το τι θα κάνει ο Έλληνας ΠΘ με την άνετη αυτοδυναμία που θα πάρει τον Ιούνιο, μένει ν' αποδειχθεί στην πράξη. Το λάθος του θα είναι να θεωρήσει πως οι πολίτες τον ψήφισαν επειδή εγκρίνουν ή..κατανοούν, έστω, όλες τις επιλογές του.

Το ευτυχές, για όλους, θα είναι να "σπάσει", επιτέλους, και κανένα αυγό. Είναι ιστορική η ευκαιρία για την "φιλελεύθερη" Ν.Δ., καθώς, ουσιαστικά, δεν θα υφίσταται αντιπολίτευση για σημαντικό χρονικό διάστημα.

Εδώ θ΄αποδειχθεί εάν ο κ. Μητσοτάκης θέλει, απλά, να συνεχίσει την, κατά κάποιο τρόπο, "Πουτινοποίηση" ή "Ορμπανοποίηση" της Ελλάδας ή θέλει, πραγματικά, να εφαρμόσει σοβαρές και μακροπρόθεσμες μεταρρυθμίσεις που θα εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα ενός μοντέλου ανάπτυξης που θ' αρχίσει, σιγά σιγά, ν' "απεγκλωβίζεται" από τον κρατικοδιαιτισμό.

Η πρώτη τετραετία δεν "έδειξε" κάτι τέτοιο, αλλά το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών είναι συντριπτικό και καθιστά τον κ. Μητσοτάκη απόλυτο κυρίαρχο και ρυθμιστή της πολιτικής ζωής στο εσωτερικό. 

Τέλος, τα συμπεράσματα σχετικά με την εκλογική συμπεριφορά των Ελλήνων, είναι αντιστρόφως αντίστοιχα με αυτά παλαιότερων εκλογικών αναμετρήσεων. Τα περί "σεισμών" και "καταρρεύσεων" είναι "πιασάρικα", αλλά, προφανώς, δεν αποτελούν σοβαρή ανάλυση των αιτίων ενός ιστορικού αποτελέσματος. Όπως και το 1974, οι Έλληνες ψήφισαν πως δεν θέλουν "εκπλήξεις", "αστάθεια" και "κακουχίες". Όπως και τότε, έτσι και τώρα, βγαίνουμε (;..) από μια δύσκολη περίοδο, δραματικών γεγονότων και ανακατατάξεων.

Η κεντροαριστερά στην Ελλάδα "μπαίνει", κι αυτή, σε μια περίοδο "εσωστρέφειας", γεγονός που συμβαίνει σ' όλη, σχεδόν, την Ευρώπη.

Αν θέλει, πραγματικά, να μην καταστεί η "εσωστρέφεια" μόνιμη περιδίνηση, θα πρέπει να βρει, γρήγορα, μια σοβαρή, εναλλακτική πρόταση και, παράλληλα, να σταματήσει να χαρακτηρίζεται από "παιδικές ασθένειες" όπως η "διάσπαση για τη διάσπαση", ο πολιτικαντικός "επαρχιωτισμός" και η μόνιμη "άρνηση", που, συχνά δυστυχώς, έχει μόνο ιδεοληπτικό περιεχόμενο.