Υποτίθεται πως οι Έλληνες, μαζί με πολίτες αρκετών άλλων χωρών, θα ψηφίσουν στις 9 Ιουνίου για τη σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου και, συνακόλουθα, για τα πρόσωπα που θ' απαρτίζουν μια σειρά από ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Ωστόσο, στην ημεδαπή πολιτική αντιπαράθεση, κυριαρχούν "μελοδράματα", "lifestyle" παρουσιάσεις πολιτικών προσώπων, "αναθέματα"- δυστυχώς, δικαιολογημένα εν πολλοίς..- και, γενικά, μια "απολιτίκ" ατμόσφαιρα.

Η παραπάνω κατάσταση οφείλεται σε δυο βασικούς παράγοντες: Τα θέματα της Ε.Ε. θεωρούνται "μακρινά", "σύνθετα" και "αδιάφορα" για μεγάλο μέρος του πληθυσμού- το οποίο είναι, επίσης, σε μεγάλο βαθμό, ανενημέρωτο περί του τι, τελικά, είναι η Ε.Ε., πέρα από χρηματοδότρια της Ελληνικής Οικονομίας, βεβαίως βεβαίως..

Επιπρόσθετα, τα περισσότερα κόμματα και, κυρίως, πολλοί υποψήφιοί τους, επιλέγουν ν' αναφερθούν σε ζητήματα δήθεν "επικαιρότητας", εσωτερικής "κατανάλωσης", όχι μόνο διότι έτσι θεωρούν πως θα προσελκύσουν ψήφους αλλά, κυρίως, επειδή δεν έχουν και πολλά να πουν περί Ευρώπης..

Κατά συνέπεια, η αποχή στις Ευρωεκλογές "καταντά" μια "αυτοεκπληρούμενη προφητεία", που ευνοεί, σαφώς, το κυβερνών κόμμα και, πιθανώς, κάποιους εξωκοινοβουλευτικούς σχηματισμούς που έχουν αρκετές πιθανότητες να καταφέρουν να περάσουν το 3%.

Όλα αυτά, τη στιγμή που η Ένωση βρίσκεται απέναντι σε μια σειρά από κρίσεις, ακόμα κι εσωτερικές, τις οποίες, μέχρι τώρα, αδυνατεί ν' αντιμετωπίσει με πειστικό τρόπο. Δυστυχώς, ο αφελής κι οπορτουνιστικός τρόπος με τον οποίο πολλοί αντιμετωπίζουν όχι μόνο τις Ευρωεκλογές αλλά και την ίδια την Ένωση, έχει καταστεί επικίνδυνος.