Δυστυχώς δε, σε αντίθεση με παλαιότερες περιπτώσεις "κρίσεων ταυτότητας" που βίωσαν ελληνικά κόμματα, σήμερα η εγγενής αδυναμία έκφρασης και, πολλώ δε μάλλον, εφαρμογής λύσεων για τα προβλήματα που ταλανίζουν τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου, είναι επώδυνη.

Στην Ελλάδα του 2024 κυριαρχεί η μιζέρια, ο κυνισμός, τα "έπεα πτερόεντα", οι στρεβλώσεις στη λειτουργία της οικονομίας και τα, κάθε λογής, "μονοπώλια". Σε πολύ μεγάλο βαθμό, αυτός ήταν και ο στρατηγικός στόχος της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος, χθες, μιλώντας στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης της Θεσσαλονίκης, επανέλαβε εξαγγελίες προηγουμένων ετών, ακόμα και αυτές που έχουν "αποδομηθεί" πλήρως από Ευρωπαϊκούς θεσμούς!

Σίγουρος γαρ πως θα ελέγξει, εν πολλοίς, το "αφήγημα" που θα παρουσιαστεί από τα ΜΜΕ, συνεχίζει την μονόπλευρη, επικοινωνιακή διαχείριση της υφιστάμενης πραγματικότητας, ανακοινώνοντας, για παράδειγμα, νέες "ψηφιακές υπηρεσίες" για τους πολίτες, ενώ τα προβλήματα που συσσωρεύονται είναι τέτοια που απαιτούν δραστικές λύσεις και όχι... υποτιθέμενες διευκολύνσεις που, συχνά, δεν οδηγούν παρά στο ίδιο αποτέλεσμα: Την αναζήτηση "μεσαζόντων" από την πλευρά των Ελλήνων πολιτών για να μπορέσουν να κάνουν τη δουλειά τους...

Παράλληλα, ελέω και της αντιπολιτευτικής ανυπαρξίας, η διαδικασία με την οποία "μοιράζονται" τα έργα και οι προμήθειες του ελληνικού δημοσίου είναι τέτοια που θυμίζει άλλες... δομές και όχι σοβαρά, φιλελεύθερα κράτη. Από τη μια, έχουμε μια χωρίς προηγούμενο εκμετάλλευση κρατικών υποδομών από ιδιώτες- έναντι...πινακίου φακής-, με αποκλειστικό σκοπό την κερδοσκοπία και όχι την αναβάθμισή τους και από την άλλη μια, επίσης άνευ προηγουμένου, πλήρη απραξία σε νευραλγικούς τομείς όπως το Ε.Σ.Υ., η πολιτική προστασία, ακόμα και η εξωτερική πολιτική.

Αν προσθέσουμε στα παραπάνω και την επαχθή φορολόγηση, έμμεση ή άμεση, του βασικού πυρήνα των εργαζομένων στην Ελλάδα, αντιλαμβάνεστε ποια προοπτική αντιμετωπίζουμε..

Τα "ξεκατινιάσματα" της Κεντροαριστεράς

Ποιας "Κεντροαριστεράς", δηλαδή...Προς αναζήτηση "ηγετών" βρίσκεται τόσο η αξιωματική αντιπολίτευση όσο και η ελάσσονα (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ), καθώς η αδυναμία συγκρότησης αξιόπιστου αντιπολιτευτικού λόγου, η συντριπτική κυβερνητική υπεροχή ως προς την επικοινωνία, η έλλειψη πόρων και οι... "βυζαντινισμοί", τείνουν να οδηγήσουν ΣΥΡΙΖΑ- κυρίως- και ΠΑΣΟΚ σε ατραπούς που αν δεν ήταν επικίνδυνες ακόμα και για το πολίτευμα, θα ήταν, σίγουρα, πρώτης τάξεως υλικό ανεκδότων!

Στο ναδίρ, λοιπόν, ο παραπάνω πολιτικός χώρος στην Ελλάδα, κατά την περίοδο μάλιστα που συμπληρώθηκαν ακριβώς 50 χρόνια από την διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του 1974, η οποία δεν σηματοδότησε μόνο την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ αλλά και την έναρξη μιας νέας εποχής για τα ελληνικά, πολιτικά πράγματα. Πολλοί δεν φαίνεται ν' αντιλαμβάνονται, όμως, πως αυτή η εποχή τελείωσε-ανεπιστρεπτί...- και θα πρέπει να υπάρξει προσαρμογή εκ μέρους των πολιτικών φορέων που θέλουν να λένε πως εκπροσωπούν την "πρόοδο" σε μια νέα εποχή, πολύ πιο σύνθετη, ασαφή και, αναπόφευκτα, δύσκολη.

Η προσαρμογή αυτή, ωστόσο, θα πρέπει να γίνει με ήπιο τρόπο και όχι με "ξεκατινιάσματα", παραδοξολογίες και αναφορές σε.... "τοτέμ και ταμπού" που δεν έχουν, πλέον, καμία ρεαλιστική σχέση με την πραγματικότητα που υφίστανται οι Έλληνες πολίτες.