"Οι ορεινές περιοχές δεν είναι εγγενώς μειονεκτικές. Είναι όμως εν πολλοίς αναξιοποίητες"

Οι ορεινές περιοχές δεν είναι εγγενώς μειονεκτικές. Είναι όμως εν πολλοίς αναξιοποίητες. Η ορεινότητα δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνον με όρους γεωμορφολογίας, αλλά και με όρους απομόνωσης-δυσχερούς πρόσβασης από και προς τα αστικά κέντρα.

Οι ορεινές περιοχές, τουλάχιστον ορισμένες από αυτές-οι λεγόμενοι τουριστικοί προορισμοί, δεν πρέπει να είναι, όπως σήμερα, περιοχές του Σαββατοκύριακου για επισκέπτες και μόνον. Πρέπει να παραμείνουν-να γίνουν ζώσες, για να γίνουν ζωντανές.

Οι μόνιμοι κάτοικοι είναι το υποκείμενο, στο οποίο πρέπει να απευθύνεται η επιχείρηση ανάταξής τους. Κυρίως η υγεία και η εκπαίδευση αποτελούν τη βάση, για να παραμείνουν οι μόνιμοι κάτοικοι και να προσελκυσθούν και άλλοι στις ορεινές περιοχές.

Ο βασικός φορέας που μπορεί να αναλάβει την προώθηση της ανάταξής τους είναι η
τοπική αυτοδιοίκηση. Στο πλαίσιο αυτής, επιβάλλεται, οι τοπικές κοινότητες να αποκτήσουν αρμοδιότητες και προϋπολογισμό, με τρόπο που να μην εξαρτώνται από την εκάστοτε δημοτική αρχή-το δήμαρχο. Έτσι θα μπορέσουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες συμμετέχοντας ενεργά στο τοπικό γίγνεσθαι.

Ο αγροτουρισμός, έτσι όπως ασκείται σήμερα, σε μεγάλο βαθμό, περιορίζεται στον τουρισμό και δεν εκτείνεται, δεν συνδέεται, όπως θα έπρεπε, με την αγροτική και κτηνοτροφική δραστηριότητα, τα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα  Η ανεξέλεγκτη επέκταση των βιομηχανικών φωτοβολταϊκών-των αιολικών πάρκων και των ανεμογεννητριών στα βουνά ολόκληρης της χώρας συνιστά «πληγή» κατά του φυσικού περιβάλλοντος, της ιστορικότητας, του πολιτιστικού αποτυπώματος, της ζωής και των δραστηριοτήτων σ΄αυτά (στα ελληνικά βουνά).

Αυτό γίνεται προς όφελος «μεγάλων και ισχυρών» συμφερόντων, που λυμαίνονται τα ελληνικά βουνά και εις βάρος των τοπικών κοινωνιών. Αυτές, μέσω των ενεργειακών κοινοτήτων, δεν επιλέγονται να συνδεθούν με το δίκτυο και «μένουν εκτός» της αξιοποίησης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. 

Σε πρώτη φάση, μία πρώτη παρέμβαση για την ανακούφιση των μονίμων κατοίκων, μπορεί να αποτελέσει, η καθιέρωση ορεινών-περιφερειακών ισοδύναμων, ώστε να διασφαλιστεί η κάλυψη του κόστους μετακίνησης και της απώλειας εισοδήματος που συνεπάγεται η μετακίνησή τους προς τα πλησιέστερα αστικά κέντρα, προκειμένου να αποκτήσουν πρόσβαση στα βασικά αγαθά και στις κοινωφελείς υπηρεσίες, με τρόπο που να εξυπηρετούνται οι καθημερινές ανάγκες τους.

Και επιπλέον, η ευνοϊκή φορολογική μεταχείριση και η παροχή δυνατότητας για προσέγγιση των διαθέσιμων προγραμμάτων και της δανειοδότησης με όρους ρεαλιστικούς που να ανταποκρίνονται στις συγκεκριμένες συνθήκες, ώστε να υπάγονται σ΄ αυτά οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι επαγγελματίες και οι μικρομεσαίοι. Ο κανόνας κόστους-οφέλους, που διατρέχει τη χρηματοδότηση έργων, πρέπει να διασφαλίζεται με τρόπο, που το μεν κόστος να μην κρίνεται μόνον βάσει αμιγώς οικονομικών κριτηρίων αλλά και βάσει κοινωνικών-περιφερειακών, το δε όφελος να μη συνιστά «στατικό μέγεθος», αλλά να προβάλλεται στο μέλλον.

Να προωθηθεί η αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε ορεινής
περιοχής, των τοπικών ποιοτικών αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, αλλά
και .της ανόθευτης φύσης, του φυσικού κάλλους-του περιβάλλοντος, της
μυθολογίας, της ιστορίας, της λαϊκής παράδοσης και του λαϊκού πολιτισμού και των
ηθών και εθίμων.

Όλα αυτά προϋποθέτουν και συνεπάγονται την αντιμετώπιση του δημογραφικού, με την παρουσία και τη μόνιμη εγκατάσταση ανθρώπων στις ορεινές περιοχές.