Πυρκαγιές: Εγκληματική η απουσία πρόληψης- Το παράδειγμα του δάσους της Σκιρίτιδας

Χωρίς να "κομίζει γλαύκας εις Αθήνας", ο κύριος Λιαργκόβας τονίζει πως, όσον αφορά το θέμα των πυρκαγιών, βασικό ζήτημα είναι η στοχοθεσία της εκάστοτε πολιτικής και η ανάγκη να δοθεί έμφαση στην πρόληψη του φαινομένου και όχι μόνο στην καταστολή του, όπως συμβαίνει, κατά κύριο λόγο, σήμερα.

Επιπρόσθετα, ο Πρόεδρος του Κέντρου Προγραμματισμού & Οικονομικών Ερευνών, επισημαίνει, με γλαφυρό τρόπο, τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζει το Ελληνικό κράτος, ως προς τη διαχείριση των φυσικών καταστροφών- διότι όσα αναφέρει περί πυροπροστασίας, ισχύουν, με τρόπο..."copy/paste" θα λέγαμε, και για τη διαχείριση των πλημμυρών κ.ο.κ.

Μάλιστα, ο κύριος Λιαργκόβας, χρησιμοποιεί το παράδειγμα του δάσους της Σκιρίτιδας, προκειμένου ν' αναδείξει έτι περαιτέρω το πρόβλημα που υφίσταται.

Είναι χαρακτηριστικό πως ανάλογες επισημάνσεις είχε κάνει ρεπορτάζ του 2018, από τον arcadia938.gr, πάλι "μέσω" Σκιρίτιδας, όταν και πάλι είχαμε καταστροφικές πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική

Διαβάστε το ρεπορτάζ του arcadia938 από το 2018

Παρακάτω ολόκληρο το άρθρο του κ Λιαργκόβα, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News:

Καταστολή ή πρόληψη για τις πυρκαγιές;

γράφει ο Παναγιώτης Λιαργκόβας*

*Πρόεδρος του ΚΕΠΕ και του Εθνικού Συμβουλίου Παραγωγικότητας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου

Μετά την καταστροφική πυρκαγιά της Ανατολικής Αττικής, αναβίωσε η δημόσια συζήτηση σχετικά με τον καταλληλότερο τρόπο αντιμετώπισης των κρίσεων που πλέον έχουν γίνει κανονικότητα. Καταστολή ή πρόληψη; Η αλήθεια είναι ότι τα μέτρα που εφαρμόζονται ανήκουν και στις δύο κατηγορίες. Το ζητούμενο, ωστόσο, είναι πού πέφτει το βάρος.

Κοιτάζοντας λίγο προς τα πίσω, εύκολα διαπιστώνουμε ότι οι κυβερνήσεις λειτουργούν, κυρίως, κατασταλτικά. Αντιμετωπίστηκε, για παράδειγμα, η οικονομική κρίση με τα γνωστά μέτρα λιτότητας, η κρίση της πανδημίας με τον εγκλεισμό και την απομόνωση, οι φωτιές με τα εναέρια και χερσαία μέσα πυρόσβεσης και η ακρίβεια με τα επιδόματα. Είναι όλα αυτά αρκετά; Ασφαλώς όχι, γιατί δεν αντιμετωπίζουν το κακό στη ρίζα του.

Τι μπορεί να κάνει, λοιπόν, η πολιτεία; Να οργανωθεί και να εφαρμόσει μια μακροχρόνια στρατηγική προκειμένου να καταστούν δυνατά η πρόληψη και ο συντονισμός για τον περιορισμό ανθρώπινων απωλειών και ζημιών.

Ειδικά για τις δασικές φωτιές, θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί στη Γαλλία, που έχει δέκα φορές περισσότερα στρέμματα μεσογειακού τύπου δάση σε σχέση με την Ελλάδα, καίγονται περίπου τέσσερις φορές (160.000) λιγότερα στρέμματα κατά μέσον όρο ετησίως, ενώ ο αντίστοιχος αριθμός στην Ελλάδα είναι 600.000 στρέμματα και πλέον.

Η απάντηση βρίσκεται στην πρόληψη. Μα, θα μου πείτε, δεν έχουμε μια σειρά από ψηφιακά εργαλεία, π.χ. 112, αποψίλωση οικοπέδων κ.λπ.; Πράγματι. Ομως, η ψηφιακή υποστήριξη της αποψίλωσης των οικοπέδων και της περισυλλογής των κλαδιών δεν έφερε τα ποθούμενα αποτελέσματα, καθώς οι δήμοι δεν κατάφεραν να φέρουν σε πέρας τις μη ψηφιακές εργασίες που ήταν και οι πιο ουσιώδεις.

Ολοκληρωμένη πρόληψη χωρίς γενναίες πολιτικές αποφάσεις δεν μπορεί να υπάρξει. Χρειάζονται δυναμικές παρεμβάσεις με μείωση της γραφειοκρατίας και πολυνομίας, βελτίωση του συστήματος δασοπυροπροστασίας και την εκπόνηση και εφαρμογή σύγχρονων τοπικών σχεδίων πρόληψης και αντιπυρικής προστασίας.

Δυστυχώς, κυβέρνηση, περιφέρειες, δήμοι, υπηρεσίες βρίσκονται συχνά σε ένα αέναο κρυφτοκυνηγητό για το ποιος έχει την αρμοδιότητα. Ετσι, όμως, χάνεται πολύτιμος χρόνος και οι καταστροφές καραδοκούν. Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο παράδειγμα: Βρέθηκα πρόσφατα στο καταπράσινο δάσος της Σκυρίτιδας. Η περιοχή του δάσους της Σκυρίτιδας, απ’ όπου πηγάζει ο ποταμός Ευρώτας, βρίσκεται στα νότια του νομού Αρκαδίας. Το δάσος καταλαμβάνει μια έκταση 40.000 στρεμμάτων. Το υψόμετρο της περιοχής φτάνει τα 1.100 μ. Συνορεύει βόρεια με το Μαίναλο, δυτικά με τον Ταΰγετο, ανατολικά με τον Πάρνωνα και νότια στο άνοιγμα των δύο οροσειρών βρίσκεται η πεδιάδα της Σπάρτης.

Από το 2002 (!) έχει τονιστεί από τους κατοίκους της περιοχής η ανάγκη να υπάρξει διαπλάτυνση, ευθυγράμμιση και δημιουργία αντιπυρικών ζωνών στον δρόμο του δάσους της Σκυρίτιδας, που ενώνει τα γειτονικά χωριά. Ολοι οι τοπικοί και περιφερειακοί παράγοντες συμφωνούν με αυτήν την ανάγκη. Πέρασαν, όμως, 22 χρόνια και, πέρα από κάποιες μικροεπεμβάσεις, το πρόβλημα παραμένει. Ο δρόμος είναι πολύ στενός, με τα δένδρα να συναντιούνται στην κορυφή.

Η γραφειοκρατία, η πολυνομία και οι επικαλυπτόμενες αρμοδιότητες δήμου, περιφέρειας, δασαρχείου έχουν ως αποτέλεσμα την αδράνεια, την απραξία και την ακινησία. Εάν υπάρξει το κακό, θα μας φταίει η κλιματική κρίση;