Το ατσάλινο γλυπτό της Μαρίας Κάλλας του Νίκου Φλώρου εκτίθεται στη Ρώμη

Στην καρδιά της Αιώνιας Πόλης, εκεί όπου οι μύθοι και η Ιστορία συναντώνται, παρουσιάστηκε το γλυπτό της Μαρίας Κάλλας, δημιουργία του διεθνούς φήμης Έλληνα γλύπτη Νίκου Φλώρου. Το επιβλητικό έργο, φιλοτεχνημένο από ατσάλι, στέκει πλέον μπροστά από τον αρχαιολογικό χώρο της Ρώμης, στον Λόφο Παλατίνο.

Η επιλογή της τοποθεσίας είναι συμβολική: στην αρχαιότητα, σύμφωνα με τη ρωμαϊκή παράδοση, ο Αρκάς βασιλιάς Εύανδρος εγκαταστάθηκε στον Παλατίνο, μεταφέροντας τον ελληνικό πολιτισμό στη Ρώμη. Ο ίδιος ο Φλώρος, με ρίζες από την Αρκαδία, ενώνει μέσα από την τέχνη του αυτή την ιστορική διαδρομή.

"Η Κάλλας δεν ανήκει σε έναν τόπο. Είναι αιώνια, όπως και η τέχνη της. Ήθελα να αποτυπώσω αυτή την αθανασία μέσα από το μέταλλο," δήλωσε ο γλύπτης.

Το έργο, που αποκαλύφθηκε υπό την αιγίδα της Ελληνικής Πρεσβείας στη Ρώμη, χαιρετίστηκε από διακεκριμένους προσκεκλημένους. Ο Υφυπουργός Πολιτισμού Ιάσονας Φωτήλας χαρακτήρισε τον Νίκο Φλώρο “σύγχρονο πρεσβευτή του ελληνικού πολιτισμού”, ενώ η Πρέσβης της Ελλάδας στην Ιταλία, Ελένη Σουρανή, τόνισε ότι η παρουσία της μορφής της Κάλλας στη Ρώμη είναι “μια επιστροφή εκεί όπου μεγαλούργησε, μέσα από ένα έργο που ακτινοβολεί ελληνική τέχνη και πάθος”.

Ο Μητροπολίτης Ιταλίας Πολύκαρπος ευλόγησε το γλυπτό, υπογραμμίζοντας ότι “η δύναμη της Κάλλας και η διαχρονικότητα της φωνής της ζουν μέσα σε αυτό το έργο”. Ο Επιμελητής Τέχνης Χρήστος Κωνσταντόπουλος σημείωσε ότι “ο Φλώρος καταφέρνει να δώσει στο ψυχρό μέταλλο μια ζωντανή, σχεδόν μουσική ποιότητα”.

Η Πρόξενος Αγγελική Κολοκύθα μίλησε για τη σημασία της τέχνης ως γέφυρας πολιτισμού, ενώ ο Πάτερ Σίμεων, ο οποίος συνέβαλε στην εγκατάσταση του γλυπτού, ανέφερε ότι “η μορφή της Κάλλας είναι πλέον ένα αναπόσπαστο μέρος του ιστορικού τοπίου της Ρώμης”.

Το γλυπτό, που πρωτοπαρουσιάστηκε στη Βενετία, θα συνεχίσει το ταξίδι του σε Παρίσι, Βιέννη, Λισαβόνα και Νέα Υόρκη, με την επιθυμία του καλλιτέχνη να φτάσει σύντομα και στην Ελλάδα. Καθώς το ρωμαϊκό ηλιοβασίλεμα αντανακλούσε πάνω στο ατσάλι, η “Ντιβίνα” της όπερας βρήκε μια νέα σκηνή, αυτή τη φορά στην αιωνιότητα.