Δημόσια Παιδεία και Υγεία: Οι "μεγάλοι ασθενείς" λίγο πριν τον.. "φυσικό" τους θάνατο;
H αποδόμηση των δημοσίων συστημάτων υγείας και παιδείας συνεχίζεται με "χειρουργική" ακρίβεια και στην Αρκαδία
Κάποιοι "βαφτίζουν" ως μεταρρύθμιση τη συστηματική απορρύθμιση των τελευταίων ετών, τόσο στη δημόσια υγεία όσο και στη δημόσια παιδεία. Πέρα από τα, αναπόφευκτα, προβλήματα που δημιούργησε η "περίοδος των μνημονίων", είναι πασιφανές, πλέον, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με "στόχευση" κι όχι απλώς ανικανότητα ή αδυναμία.
Οι χρόνιες παθογένειες του Ελληνικού δημοσίου είναι γνωστές, αλλά, εν προκειμένω, έχουν... "κατοχυρωθεί" και νομικά! Για παράδειγμα, όσον αφορά τη δημόσια παιδεία, προτάσσεται, με νόμο, η κάλυψη των κενών σ' εκπαιδευτικό προσωπικό στα, λεγόμενα, "πρότυπα σχολεία", ενώ τα υπόλοιπα είναι, λίγο ή πολύ, παρατημένα στο "έλεος του θεού" ή θυμίζουν "τοπίο στην ομίχλη", όπως αυτό της φωτογραφίας.
Αποτέλεσμα: Οι ώρες που χάνονται για τους μαθητές των "μη προτύπων" δημοσίων σχολείων, φθάνουν, ήδη, σε δυσθεώρητα νούμερα, ενώ δεν έχουμε κλείσει, καν, το πρώτο τρίμηνο της εκπαιδευτικής σεζόν! Όσον αφορά δε την κατάσταση στα σχολεία που "επιμένουν" να είναι εν λειτουργία σε χωριά, εκεί, πια, η κατάσταση είναι απελπιστική.
Την ίδια στιγμή, τα κτιριακά προβλήματα, τόσο σε σχολικές μονάδες όσο και σε νοσοκομειακές, είναι συσσωρευμένα και, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, θα λυθούν, "ως δια μαγείας" προφανώς, μέχρι το 2027! Θα μας επιτρέψουν οι εμπνευστές αυτού του, καθαρά επικοινωνιακού, σχεδιασμού, ν' αμφιβάλλουμε πολύ γι' αυτό....
Όπως προαναφέραμε, είναι πασιφανές πως το "μοντέλο" που, πραγματικά, κυριαρχεί, είναι η, όσο το δυνατόν, συντομότερη απορρύθμιση των εθνικών συστημάτων υγείας και παιδείας, μέσω της υιοθέτησης ενός, δήθεν, αναπτυξιακού προγράμματος που παραδίδει, αμαχητί, τους νευραλγικούς αυτούς τομείς στην ιδιωτική "πρωτοβουλία"- αν και ο κρατικοδιαιτισμός είναι παντού εμφανής.
Υπό αυτές τις συνθήκες δε, είναι, τουλάχιστον, ανεδαφικό να μιλάμε για μέτρα τόνωσης της δημογραφικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, ενώ, όσον αφορά την αναδιάταξη της πρωτογενούς παραγωγής, ούτε λόγος να γίνεται...
Συνεπώς, οδηγούμαστε, με μαθηματική ακρίβεια, προς ένα κοινωνικό status quo, όπου θα υφίσταται μια, ολιγάριθμη σχετικά, κοινωνική elite, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού θα αντιμετωπίζεται ως "παρίας", θυμίζοντας φεουδαρχικού τύπου καθεστώτα, που ανάγονται σε "σκοτεινές" περιόδους της ιστορίας.
Απλά, η "γη" θα έχει αντικατασταθεί με άλλες μορφές οικονομικών μονοπωλίων και ιδιοκτησιών, ενώ η, λεγομένη, "μεσαία τάξη", απολύτως εξαρτημένη, θα "παίζει" το ρόλο του "εγγυητή" της συνέχειας ενός αδιέξοδου και κατάφωρα άδικου κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου.
