Πέρα από την όποια υγειονομική επίπτωση στον πληθυσμό της Δύσης- αλλά και αλλού-, η πανδημία θα φέρει στο μέλλον τεράστιες οικονομικές ανακατατάξεις και, σίγουρα, μερική ή μεγάλη διόγκωση της ήδη τεράστιας ανισότητας στον καταμερισμό του πλούτου.

Ήδη, υπάρχουν σαφή δείγματα περί αυτού, αλλά, καθώς υπερισχύει- εν μέρει, φυσιολογικά- η φυσική επιβίωση του ευρύτερου πληθυσμού, ουδείς ασχολείται μ' αυτό. Όλοι περιμένουν το εμβόλιο, είτε για να το κάνουν είτε για να το..απορρίψουν!

Προφανώς, οι χειμαζόμενοι- λίγο, πολύ- πολίτες, έχουν "καταφύγει" σε μια απαθή αντιμετώπιση της υφιστάμενης πραγματικότητας. Προς αυτή την κατεύθυνση, άλλωστε, "ενθαρρύνονται", πανταχόθεν.

Οι ηγεσίες, όμως, των κρατών που θέλουν να δηλώνουν πως εμφορούνται από τις "ευρωπαϊκές αξίες", θα έπρεπε, ήδη, να κοιτάζουν την "επόμενη μέρα" και όχι να συνεχίζουν την εφαρμογή "απορρυθμιστικών" πολιτικών (de-regulation), λες και δεν συμβαίνει τίποτε!

Δυστυχώς, η Ελληνική Κυβέρνηση βρίσκεται ανάμεσα σ' αυτές που είτε από "ιδεοληψία" είτε από ανάγκη αποφυγής της πραγματικότητας, επιλέγει την περίοδο της πανδημίας για να νομοθετήσει κατά τρόπο, τουλάχιστον, "κοντόφθαλμο".

Τα παραδείγματα βρίθουν, καθώς διατάξεις και τροπολογίες- όπως στο νέο περιβαλλοντικό νομοσχέδιο, τον νέο ποινικό κώδικα ή και την λεγόμενη "μεταρρύθμιση" στον τρόπο πρόσληψης ατόμων στο Δημόσιο- αλλοιώνουν, έτι περαιτέρω, τη φυσιογνωμία του "κράτους δικαίου", ευνοώντας σαφώς συγκεκριμένες μειοψηφίες, απ' αυτές που δεν χρειάζονται..προστασία!

Είναι γεγονός πως οι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι του προηγούμενου αιώνα- μ' εξαίρεση τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους- έχουν επισημάνει πως υπό το καθεστώς κρίσης, το οργανωμένο κράτος οφείλει να λειτουργεί προστατευτικά σε σχέση με τους αδύναμους. Ακόμα και ο περίφημος Άνταμ Σμιθ το έχει υποδείξει αυτό. Στην περίπτωση, όμως, του σύγχρονου νεοκαπιταλισμού, φαίνεται πως ισχύει το ρητό: "Κάθε μέρα, είναι μια καλή μέρα γι' απορρύθμιση"..

Συνεπώς, ο Δυτικός κόσμος οδηγείται σε μια βαθύτερη κρίση οικονομικής φύσεως, όπου οι εισοδηματικές ανισότητες και η αδύνατη, ουσιαστικά, πρόσβαση των πολιτών στη Δικαιοσύνη, θα λειτουργούν συμπληρωματικά προς τις αδιαφανείς σχέσεις της λεγόμενης "διαπλοκής", την χειραγώγηση μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ και, τελικά, την καταβαράθρωση μιας ήδη προβληματικής αστικής, αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.

Εφόσον δεν υπάρξει αλλαγή φιλοσοφίας και πολιτικών, η Δύση θα θυμάται για πάρα πολύ καιρό την πανδημία ως το "συντριπτικό γεγονός" που εξώθησε τα πράγματα στ' άκρα- όποια μορφή κι αν λάβουν αυτά..