"Ώρα της αλήθειας" για την Αρκαδία: Αργός θάνατος ή φυγή προς τα εμπρός;

Οι "φαντεζί", τεχνοκρατικού τύπου, τίτλοι περισσεύουν, όσον αφορά τους σχεδιασμούς, τα προγράμματα υλοποίησης έργων, ακόμα και τα νομοσχέδια- αν και σ' αυτά τα τελευταία, μάλλον επικρατεί μια "λαϊκίζουσα" essance- στη χώρα, αλλά αυτό που βιώνουν καθημερινά οι πολίτες γίνεται ολοένα και πιο αγχώδες, δυσλειτουργικό και αναδύει "οσμή" απόλυτης προχειρότητας.

Καθόλου τυχαία δεν είναι, άλλωστε, και η "ρευστοποίηση" του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα, καθώς κανείς δεν εμπνέει μεγάλη εμπιστοσύνη στο εκλογικό σώμα, το οποίο αρκείται σ' έναν παθητικό ρόλο, σχεδόν "ηδονοβλεπτικό", παρακολουθώντας εξελισσόμενες ίντριγκες, επειδείξεις πλουτισμού, αντιπαραθέσεις για την... "woke culture" και, γενικά, ένα κακοπαιγμένο "reality show" που, κανονικά, δεν θα έπρεπε ν' αφορά κανέναν.

Στη χειρότερη μοίρα δε, είναι η Ελληνική Περιφέρεια, η οποία, εκτός του ότι έχει φθάσει στο σημείο να είναι- περισσότερο από κάθε άλλη φορά- ένας "παρίας" που διεκδικεί, συνήθως, "ψίχουλα" από το κεντρικό κράτος, βλέπει ακόμα και την πιο αυτονόητη διαδικασία να έχει μετατραπεί σε..."Οδύσσεια"!

Πολλά τα παραδείγματα, αλλά ας αναφέρουμε μερικά που αφορούν την περιοχή μας, την Αρκαδία.

Μεγαλόπολη

Το πολυδιαφημισμένο "Σ.Δ.Α.Μ.", ήτοι σχέδιο δίκαιης αναπτυξιακής μετάβασης της περιοχής ελέω απολιγνιτοποίησης, δεν θα μπορούσε να υλοποιείται πιο... αργά, ακόμα κι αν αυτή ήταν η πρόθεση των αρμοδίων. 

Πράγματι, το πλήρες κλείσιμο του εργοστασίου της Δ.Ε.Η. ήταν γνωστό από το 2019. Προφανώς, όμως, το Δημόσιο "έχασε" δυο χρόνια λόγω πανδημίας (!) και μετά ήρθαν οι πόλεμοι, οι λιμοί, οι καταποντισμοί....Τα γνωστά...

Σήμερα, η προοπτική επιβίωσης της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Αρκαδίας, είναι, τουλάχιστον, "θολή", για να μην φθάσουμε στο σημείο να υιοθετήσουμε, εύλογες, απόψεις Περιφερειακών Συμβούλων που θεωρούν "τελειωμένη" τη Μεγαλόπολη αλλά και την Αρκαδία.

Τρίπολη

Η "πρωτεύουσα της Πελοποννήσου"- έτσι την αποκαλούν ορισμένοι- πήρε ένα "παυσίπονο" πρόσφατα, με την ανακοίνωση πως θα λειτουργήσει εντός της "Σχολή Αστυνομίας", ενώ, προς ώρας, δείχνει να επωφελείται, εν μέρει, από τον συγκεντρωτισμό που διέπει την κυβερνητική πολιτική. 

Ωστόσο, και στην περίπτωση της Αρκαδικής πρωτεύουσας, οι προοπτικές δεν είναι ευοίωνες. Εάν η Τρίπολη δεν είχε την "πολυτέλεια" των πολλών υπαλλήλων του Δημοσίου και των ακόμα περισσότερων "κρατικοδίαιτων" οικονομικών οντοτήτων, εδώ και καιρό θα είχε "πλησιάσει" τη Μεγαλόπολη. 

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης είναι πως δεν έχει κατορθώσει να εκμεταλλευτεί τα όποια συγκριτικά πλεονεκτήματά της και, αργά αλλά σταθερά, αυτά "εξαϋλώνονται", μέσα στον κυκεώνα των εξελίξεων που συντελούνται τόσο όσον αφορά την οικονομική δραστηριότητα όσο και την κοινωνική μετεξέλιξη στη χώρα. 

Τα συμπτώματα της "καλπάζουσας" παρακμής είναι εμφανή παντού και παρά τις προσπάθειες που γίνονται από κάποιους φορείς για ν' ανοίξουν "παράθυρα" ελπίδας, η αντιδραστικότητα εκ μέρους παραδοσιακών, "βολεμένων" παραγόντων, καθιστά την κατάσταση έτι πιο δύσκολη.

Ο παράγοντας "επενδύσεις"

Καταρχάς, θα πρέπει να σημειώσουμε πως, όπως όλα όσα έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη δραστηριότητα, ο τομέας των επενδύσεων δεν είναι ούτε, αναγκαστικά, "καλός" ούτε "κακός". Πάντα, υπάρχουν περιπτώσεις ορθολογικών, αναπτυξιακών επενδύσεων και, φυσικά, υπάρχουν και οι "αρπαχτές", οι "σπέκουλες" και οι..."δοτές" τέτοιες.

Ο οιοσδήποτε επιχειρηματίας έχει ως στόχο ν' αποκομίσει κέρδος- και καλώς πράττει. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως μπορεί να κάνει ότι θέλει, όπως θέλει κι "όποτε του καπνίσει", επειδή δεν υπάρχει αξιόπιστος έλεγχος από την πλευρά της Πολιτείας, η οποία είναι, συχνά, "έρμαιο" στις διαθέσεις ισχυρών οικονομικά παραγόντων, που δεν έχουν τίποτε να φοβούνται από διάφορους δουλοπρεπείς αξιωματούχους και τους, αναπόφευκτα, ανασφαλείς, μικροαστούς, υποτακτικούς τους.

Δυστυχώς, έχουν φροντίσει, διαχρονικά, οι πολιτικές μας ηγεσίες- είτε ηθελημένα είτε από έλλειψη διορατικότητας και ενδιαφέροντος- να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο που κάλλιστα θα μπορούσε να παρομοιαστεί με "ξέφραγο αμπέλι". Το γεγονός αυτό, διευκολύνει, φύσει και θέσει, τη ¨σπέκουλα" και αποθαρρύνει τους σοβαρούς επενδυτές, που επιδιώκουν την ισχύ και τήρηση κανόνων. 

Στο αναντίρρητο αυτό πραγματιστικό πλαίσιο- εκτός αν κάποιος "πετάει στα σύννεφα" ή επωφελείται οικονομικά-, η "βασανιστική" εξέταση κάθε επένδυσης, ειδικά όταν έχει να κάνει με το φυσικό περιβάλλον, αλλά και ο σαφής προσδιορισμός των μελλοντικών της όρων, δεν αποτελεί απλά μια δημοσιουπαλληλική υποχρέωση εκ μέρους των αρμοδίων, αλλά καθήκον τους απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, ακόμα κι όταν το τελευταίο αυτό- για πολλούς λόγους- δεν ενοχλείται από την παραβίαση στοιχειωδών κανόνων.