Παπαηλιού: Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι "καταδικασμένοι" να την ξαναζήσουν

Ο βουλευτής Αρκαδίας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Γιώργος Η. Παπαηλιού και ως εκπρόσωπος του προέδρου του κόμματος, Σωκράτη Φάμελλου στο μήνυμά του στην εκδήλωση για την 81η επέτειο της εκτέλεσης των 212 πατριωτών από τα χιτλερικά στρατεύματα κατοχής, στις Βίγλες ανέφερε:

Η ιστορική μνήμη αποτελεί στοιχείο της εθνικής ταυτότητας ενός λαού.
Εν προκειμένω, τα γεγονότα του πολέμου 1940-1941 και της κατοχής, όπως και άλλα προηγούμενων ιστορικών περιόδων, ανέδειξαν, ως διαχρονική στάση ζωής του ελληνικού λαού-του Ελληνισμού, την αντίσταση προς όσους επιβουλεύονται την ανεξαρτησία της πατρίδας, την ελευθερία των πολιτών, τη δημοκρατία.

Πρόκειται για χαρακτηριστικό που έχει ενσωματωθεί στο «κύτταρό» του, αποτελώντας αναπόσπαστο στοιχείο της ύπαρξης και της παράδοσής του.
Όλοι όσοι επιχείρησαν να τον υποτάξουν, απέτυχαν.

Η ιστορική μνήμη συνιστά και ζώσα πραγματικότητα, καθώς οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί του παρελθόντος, αλλά και άλλοι νεώτεροι, αναπαράγονται και αναδεικνύονται συνεχώς, ενσωματώνοντας σημερινά υπαρκτά προβλήματα.
Ο φασισμός συνιστά διαχρονική απειλή. Η βαρβαρότητα και οι θηριωδίες του, όπως εν προκειμένω η εκτέλεση των 212 Ελλήνων πατριωτών, στις Βίγλες, αποτελούν εγγενή στοιχεία του.

Σήμερα, που (ο φασισμός) «σηκώνει» και πάλι «κεφάλι» υπό διάφορες μορφές, μπορεί κι πρέπει να αντιμετωπισθεί, με θεσμικά και οικονομικά μέτρα και κυρίως με τη διαμόρφωση αντιφασιστικής συνείδησης και με την ενεργοποίηση εναντίον του των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, της κοινωνίας των πολιτών και ιδίως της νεολαίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, ούτε οι εκδηλώσεις μνήμης, ούτε η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου, αποτελούν «ιδεοληψία» ή παρωχημένη εμμονή με το παρελθόν.

Είναι κινήσεις αποκατάστασης στοιχειώδους δικαιοσύνης και εκπλήρωσης ηθικού χρέους, ώστε εκείνα τα αποτρόπαια γεγονότα να μην τα καλύψει η παρέλευση χρόνου και συνακόλουθα η λήθη που κάποιοι επιδιώκουν να επιβληθεί.

Η άσκηση της ιστορικής μνήμης αποτελεί ευκαιρία επανασύνδεσης με το νήμα της ιστορίας. Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι «καταδικασμένοι» να την ξαναζήσουν, με την επανάληψή της να μην είναι «ιστορικό» λάθος, αλλά έγκλημα.