Εντύπωση μας προκαλεί η τόσο κοντόφθαλμη και απλοϊκή αντιμετώπιση του φαινομένου "Τραμπ" από μερίδα των Ευρωπαϊκών- και των Ελληνικών, φυσικά- Μ.Μ.Ε. Η αντίληψη πως πρόκειται για έναν επιτήδειο, δημοφιλή απατεώνα που θέλησε να "μανιπουλάρει" Θεσμούς της Δημοκρατίας για ίδιον όφελος, είναι εκ πρώτης όψεως σχετικά ακριβής αλλά αποφεύγει ν' αντιμετωπίσει τον.."ελέφαντα στο δωμάτιο"!

Κι αυτός δεν είναι άλλος από τα ίδια τα δομικά, "υπαρξιακά" προβλήματα που αντιμετωπίζει η Δυτική, αστική, αντιπροσωπευτική, κοινοβουλευτική Δημοκρατία, στον πυρήνα της. Τα προβλήματα αυτά είθισται ν' αποτελούν "ευκαιρίες" και "αντικείμενα" εκμετάλλευσης από φυσικά πρόσωπα, οργανισμούς ή ομάδες συμφερόντων που εξυπηρετούνται, συγκυριακά ή μόνιμα, από την αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητας ενός, αμιγούς, Δημοκρατικού πολιτεύματος.

Μπορεί η "πολιτική ορθότητα" να επιτάσσει πως η παραπάνω "αμφισβήτηση" είναι απαράδεκτη, αλλά, στην πραγματικότητα, οι πολίτες της Δύσεως έχουν πολλούς λόγους να είναι, τουλάχιστον, δυσαρεστημένοι από τη λειτουργία των Θεσμών του πολιτεύματος που, κατά Τσώρτσιλ, είναι "κακό" αλλά δεν έχουμε βρει καλύτερο..

Συνοπτικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως τρεις είναι οι βασικές στρεβλώσεις που καλείται ν' αντιμετωπίσει κάθε Δυτική Δημοκρατία (και) σήμερα: Η αδιαφάνεια, η μη ισότιμη πρόσβαση των πολιτών στη Δικαιοσύνη και η ανορθολογική αναδιανομή του πλούτου.

Άλλες δυσλειτουργίες έπονται ή οφείλονται στις παραπάνω βασικές αιτίες του τέλματος που αντιμετωπίζει η κοινωνική οργάνωση στο πλαίσιο μιας, κατ' ουσία και όχι κατ' επίφαση, Δημοκρατικής πολιτείας.

Ο κάθε "Τραμπ" δύναται, συνεπώς, να χρησιμοποιήσει τις παραπάνω "ανωμαλίες" και, αναλόγως με τη χώρα και τις ιδιαιτερότητές της, να διεκδικήσει την αύξηση της επιρροής του μέσω τυποποιημένων "συνθημάτων" που, σχεδόν πάντα, στοχοποιούν τους "ξένους", τους "αντεθνικά σκεπτόμενους", τις "πολυεθνικές επιχειρήσεις" και, τελικά, τις "υπερεθνικές δομές". 

Το "έθνος" ή, καλύτερα, η εκάστοτε "μυθολογία" περί αυτού, είναι ο προσφορότερος τρόπος για να "διεμβολίσει" κανείς ένα Δημοκρατικό, εκ φύσεως ανεκτικό, καθεστώς και να στρέψει το, εν μέρει δικαιολογημένο, μένος των δυσαρεστημένων πολιτών προς έναν βολικό εχθρό. 

Το πόσο "έξυπνα", προφανώς, θα φερθεί ο κάθε "Τραμπ" αλλά και το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα δραστηριοποιηθεί, παίζουν μεγάλο ρόλο όσον αφορά την επιτυχία του. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν μπορεί ένα "status quo" ν' αρκείται στη "δαιμονοποίηση" προσώπων προκειμένου να εμφανίζει τα πράγματα ωραιοποιημένα.

Εκτός αν το "status quo" σκοπεύει, στο εγγύς μέλλον, να μετέλθει μιας "version" της πολιτικής πρακτικής που εκπροσωπούν οι "Τραμπς" του κόσμου αυτού, με σκοπό να επιβιώσει το ίδιο..

(φωτογραφία Tia Dufour/The White House via Getty Images)