Παρ' όλα αυτά, η σύγχρονη Ελληνική, Κοινοβουλευτική Δημοκρατία χρωστάει πολλά στον πρώην Μονάρχη. Κι αυτό γιατί, με την αλλοπρόσαλλη, άβουλη και αναποτελεσματική συμπεριφορά του από τη στιγμή που ανέλαβε το αξίωμά του (1964) έως και τη φυγή του στο εξωτερικό (1967), αλλά και με την, ενδεικτική της νοοτροπίας του, "αφωνία" του κατόπιν,  "κατάφερε" να εξασφαλίσει, ουσιαστικά, την κατάλυση του θεσμού της Μοναρχίας στην Ελλάδα.

Τα ιστορικά δεδομένα είναι γνωστά και δεν αμφισβητούνται. Μπορεί, παλαιότερα, πρόγονοι του πρώην Βασιλιά να είχαν παρουσιαστεί με εξιδανικευτικό τρόπο, εξαιτίας πληθώρας παραγόντων- χαρακτηριστικό παράδειγμα ο παππούς του, Κωνσταντίνος ο Α' ή ΙΒ, εάν "δεχθούμε" την αρίθμηση από την εποχή των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων-, αλλά ο ίδιος δεν υπήρχε περίπτωση ν' αντιμετωπιστεί με θετικό τρόπο μετά απ' όσα  έπραξε ως ανώτατος άρχων, παρά μόνο από μια ισχνή μειοψηφία νοσταλγών του Βασιλικού θεσμού.

Το σύγχρονο Ελληνικό κράτος- που είναι και το πρώτο αντίστοιχο στη Ιστορία-, χαρακτηρίζεται από μια σειρά παθογενειών, παραδοσιοκρατικών αντιλήψεων και οντολογικών στρεβλώσεων. Ωστόσο, χάρη και στον εκλιπόντα, πρώην Βασιλιά της Ελλάδας, "ξεφορτωθήκαμε", τουλάχιστον, μια "πηγή" παθογένειας.

Κι αυτό, από μόνο του, ίσως θα "άξιζε" μια κηδεία με κάποιες..."τιμές"...Όσο για κάποιους που επιμένουν να ισχυρίζονται πως ο πρώην Βασιλιάς "δεν έκανε κακό στην Ελλάδα", μάλλον στο παραπάνω επιχείρημά μας αναφέρονται...

Η Ιστορία έχει, ήδη, κρίνει και τον προσφάτως εκλιπόντα, αλλά και τους άλλους Βασιλείς...

*Χρησιμοποιούμε το επίρρημα "πρώην" αντί για το "τέως", αφού το δεύτερο αφορά πρόσφατη ιδιότητα. Και, ως γνωστόν, ο πρώην Βασιλιάς είχε πάψει να κατέχει το αξίωμα, ήδη από το 1967, για να το χάσει οριστικά με το δημοψήφισμα του 1973.