"Ανοικτή πληγή" τα δημόσια έργα στην Ελλάδα
Παρά τις νομοθετικές ρυθμίσεις, την Ευρωπαϊκή "επιτήρηση" και τις επιμέρους αλλαγές των διαδικασιών, τα δημόσια έργα συνεχίζουν ν' αποτελούν "χαίνουσα πληγή" διασπάθισης πόρων
Σε πολλές περιπτώσεις, Δήμοι και Περιφέρειες αντιμετωπίζουν μια κατάσταση που, εκπορευόμενη από τις στρεβλώσεις που έχει διογκώσει αντί ν' αμβλύνει το "επιτελικό κράτος", καθίσταται αδύνατο ν' αντιμετωπιστεί.
Δεν αναφερόμαστε τόσο στις "καθυστερήσεις" ως προς την υλοποίηση των έργων, αλλά στο τι συμβαίνει σχετικά με αυτά, αφού παραδοθούν. Σε πολλές περιπτώσεις- και στην Τρίπολη-, διαπιστώνεται, εκ των υστέρων, η μη ορθή εκτέλεση έργων που, υπό "φυσιολογικές" συνθήκες, θα έπρεπε ν' αποτελούν "εύκολες" υποθέσεις.
Τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση έχει απορρυθμιστεί (ή, κατά την "slang", έχει.. "ξεφύγει"), είτε διότι το κόστος "υποδεικνύει" σ' εργολάβους να χρησιμοποιούν ευτελή υλικά και "πατέντες" αμφίβολης αποτελεσματικότητας είτε διότι η έλλειψη εξειδικευμένων, εργατικών χεριών έχει οδηγήσει στην "έκπτωση" της ποιότητας.
Συνακόλουθα, η οικονομική δυσπραγία και οι "αλχημείες" εταιρειών προκειμένου να μειώσουν τις απολαβές των εργαζομένων, υιοθετώντας νομότυπες μεν αλλά και ανορθολογικές πρακτικές που παραπέμπουν σ' "εργασιακή ζούγκλα", επιτείνουν το πρόβλημα.
Στα παραπάνω, δεν θα μπορούσαμε να μην προσθέσουμε την, ουσιαστική, απουσία σοβαρών ελεγκτικών μηχανισμών, την πελατειακή διαπλοκή μεταξύ εργολάβων και "κομματαρχών", την, εν μέρει, "φάμπρικα" παρασκευής μελετών, την τακτική δημιουργίας επιτροπών για να ελέγχουν τις...επιτροπές και άλλα πολλά...
Το χειρότερο δε είναι πως, σε πλείστες όσες περιπτώσεις, τα χέρια των αυτοδιοικητικών παραγόντων είναι "δεμένα", λόγω νομοθεσιών και κανονισμών, που δεν διαθέτουν παρά μόνο προσχηματικές δικλείδες ασφαλείας και "απειλούν" συνεχώς όχι μόνο την διαδικασία ολοκλήρωσης ενός έργου αλλά και την .. "μακροημέρευσή" του.
Αποτέλεσμα: Εκατομμύρια επί εκατομμυρίων δαπανώνται στη χώρα, συχνά μέσω συγχρηματοδότησης από την Ε.Ε., χωρίς να υπάρχει αντίκρυσμα, ενώ συχνά ο προϋπολογισμός ενός δημόσιου έργου αναμορφώνεται διαρκώς προς τα πάνω.
Η πολυδιαφημισμένη δε λύση των "Σ.Δ.Ι.Τ.", των συμπράξεων δηλαδή μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα που αφορά έργα μεγάλης εμβελείας, έχει αποδειχθεί, εν πολλοίς, "προβληματική", καθώς παραχωρεί- αναπόφευκτα- πολλά "προνόμια" σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και επιβαρύνει, συχνά αδικαιολόγητα, οικονομικά τους πολίτες.
Μια πρώτη λύση θα ήταν η ουσιαστική ενδυνάμωση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους- καθώς ρυθμιστικός θα πρέπει να είναι, κυρίως, ο ρόλος του τελευταίου σε μι' αμιγώς ελεύθερη οικονομία.
Ωστόσο, για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει ν' αντιμετωπιστεί ο, εν πολλοίς, μονοπωλιακός χαρακτήρας μεγάλου μέρους της οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα και, ταυτόχρονα, να υφίσταται πολιτική βούληση για να υποστηριχθούν μεταρρυθμιστικές τομές, χωρίς να είναι, κάθε φορά, "υποχρεωτικό" να επιβάλλονται αυτές από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Παράλληλα, θα πρέπει, επιτέλους, να υφίστανται κάποιες κυρώσεις οι επιχειρήσεις εκείνες που, λειτουργώντας αυθαίρετα, καθιστούν ακόμα πιο χρονοβόρο και κοστοβόρο ένα δημόσιο έργο. Αναφερόμαστε, φυσικά, σε όσους, προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους, αδιαφορούν για τους στοιχειώδεις κανόνες που διέπουν την τοποθέτηση ενός δικτύου κινητής τηλεφωνίας, μιας στέγης ή ενός... θερμοσίφωνα για παράδειγμα..
Σχόλια