"Megalopolis" του Φράνσις Φορντ Κόπολα: Μια αξιοσημείωτα εντυπωσιακή "αποτυχία"!

Στην ταινία "Αλέξανδρος" του Όλιβερ Στόουν (2004), ο Πτολεμαίος (σερ Άντονι Χόπκινς) εμφανίζεται, προς το τέλος του έργου, να κάνει μια αποτίμηση της πορείας του Αλεξάνδρου του Γ' ("Μεγάλου"), αναφέροντας πως "εάν πρόκειται γι' αποτυχία, τότε τι αποτυχία ήταν αυτή! Η δική του αποτυχία, ξεπερνά τις επιτυχίες πολλών άλλων!"

Μπορεί, βέβαια, η "αποτυχία" του Μεγάλου Αλεξάνδρου να "σηκώνει" πολύ συζήτηση, αλλά η ταινία "Megalopolis" του Φράνσις Φορντ Κόπολα είναι, σίγουρα, μια ταινία που δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επιτυχημένη, παρά μόνο, ίσως, εν μέρει- κι αυτό, με μπόλικη καλή διάθεση....

Η, επικών διαστάσεων, ιστορία του ευφυούς αρχιτέκτονα και δημιουργού Κατιλίνα (Άνταμ Ντράιβερ), ο οποίος στην προσπάθεια υλοποίησης του οράματός του για την "τέλεια πολιτεία" του μέλλοντος, έρχεται σε σύγκρουση με το Δήμαρχο της "Νέας Ρώμης", Κικέρωνα (Τζιανκάρλο Εσπόζιτο) αλλά και τον λαϊκιστή πολιτικό Κλόντιο Πούλχερ (Σία Λε Μπεφ), αποτελεί μια προσπάθεια σύνθεσης μιας, αναμφισβήτητα, επιτυχημένης "παραβολής", σχετικά με το παρόν και το μέλλον του σύγχρονου, δυτικού πολιτισμού, λίκνο του οποίου είναι και η Αρχαία Ρώμη. 

Πλήθος αστοχιών και αποτυχημένων "πειραματισμών"

Η ταινία του Κόπολα "πάσχει" από πλευράς μοντάζ- είναι εμφανές πως η βερσιόν που "παίζεται" στις αίθουσες έχει υποστεί μεγάλο "ψαλίδι", πιθανώς η "director's cut" εκδοχή να είναι πιο ολοκληρωμένη-, από πλευράς ερμηνειών, από πλευράς "ισορροπιών", ακόμα κι από πλευράς εφέ.

Επίσης, κάποια ευρήματα με "σινεφιλικές" αναφορές, όπως η αφήγηση (voice over) από τον προσωπικό οδηγό του ήρωα (Λόρενς Φίσμπερν) αλλά και η "αναδημιουργία" σκηνών από κλασσικές ταινίες- ακόμα και του ίδιου του Κόπολα-, είναι, τουλάχιστον, αμήχανα ενταγμένα στο "corpus" της ταινίας και δεν προσθέτουν πολλά πράγματα. 

Γενικά, τα, λεγόμενα, εξωτερικά στοιχεία της ταινίας δεν εμφανίζονται "συμβατά" ή αντίστοιχα με τη φιλοδοξία που διέπει την τελευταία. Ωστόσο, η μεγάλη αδυναμία της, είναι οι ερμηνείες. Κι αν ο Άνταμ Ντράιβερ προσπαθεί, φιλότιμα, να "υπηρετήσει" έναν "larger than life" χαρακτήρα- κυρίως, στο πρώτο μέρος της ταινίας-, οι υπόλοιποι κεντρικοί χαρακτήρες θυμίζουν καρικατούρες, είτε λόγω αντικειμενικών δυνατοτήτων (Σία Λε Μπεφ), είτε λόγω δραματουργικής επεξεργασίας (Γιον Βόιτ -"Κράσσος"), είτε λόγω μειωμένης παρουσίας, που καθιστά ανολοκλήρωτη την σκιαγράφησή τους (Τζέισον Σβάρτσμαν). "Όαση" η απόλυτα μεστή και λειτουργική παρουσία του Ντάστιν Χόφμαν, αλλά, ουσιαστικά, πρόκειται για "cameo".

Aκόμα και ο Κόπολα κατάλαβε...

Γι' αυτό και ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, μετά την περιορισμένη διανομή που πήρε η ταινία- η οποία έκανε πρεμιέρα στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών-, εκχώρησε μέρος των δικαιωμάτων της στην Amazon, προκειμένου να περιορίσει την, όποια, οικονομική ζημία. Θα πρέπει να σημειώσουμε πως ο ίδιος χρηματοδότησε την ταινία, όπως είχε, άλλωστε, κάνει και για την ταινία "Αποκάλυψη Τώρα" (1979).

Συμπέρασμα

Πέρα από το αποτέλεσμα- που αξίζει πάντως να το δει κανείς, εφόσον ενδιαφέρεται για την original δημιουργία στον κινηματογράφο-, κανείς δεν πρόκειται ν' αμφισβητήσει δυο, τουλάχιστον, πράγματα: Καταρχάς, πως είναι εντυπωσιακό- και αισιόδοξο- να "κυνηγά" κάποιος δημιουργός τις καλλιτεχνικές του εμμονές ακόμα και σε τόσο προχωρημένη ηλικία- η ταινία άρχισε να σχεδιάζεται το...1977!- και, κατά δεύτερον, πως η μνημειώδης αυτή αποτυχία δεν πρόκειται να "πλήξει" ιδιαίτερα την παρακαταθήκη που θ' αφήσει ο Βορειοαμερικανός σκηνοθέτης στην Εβδόμη Τέχνη. Αλλοίμονο....