Αναλυτικά τα όσα είπε:

"Είναι γεγονός ότι το βράδυ της Παρασκευής η δυσάρεστη αυτή είδηση μας συγκλόνισε όλους. Το διοικητικό συμβούλιο εκτάκτως συνεδρίασε και έβγαλε ένα ψήφισμα. Γιατί πρέπει να γνωρίζουν όλοι ότι ο Τάσος Μουκάκης πέρα από την προσφορά στο ποδόσφαιρο της Αρκαδίας, είχε διατελέσει και πρόεδρος του Συλλόγου των διαιτητών και χαρακτηριστικά έλεγε ότι τον έχει ξεχάσει ο Θεός και τον έχει αφήσει στην παράταση, περιμένοντας να σφυρίξει την λήξη. 

Ήταν ένας άνθρωπος πάντα με το χαμόγελο, με το καλαμπούρι του και άφηνε πάντοτε το στίγμα του. Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του συλλόγου Φιλικών. Όταν ήταν δύο ετών γεννήθηκε στην Μπεσίκτας και μόλις έγινε η Μικρασιάτικη καταστροφή ήρθε στην Αρκαδία. Στα προσφυγικά μέρη, εκεί όπου σήμερα είναι η περιοχή των Φιλικών. Βέβαια, ο δρόμος εδώ δεν ήταν με ροδοπέταλα στρωμένος, υπήρχαν πολλές αντιδράσεις για την έλευση των προσφύγων. 

Ο Τάσος Μουκάκης ίδρυσε μαζί με πολλούς άλλους το σύλλογο Φιλικών το 1936, όπου υπάρχει μέχρι και τώρα. Πρόσφυγας στην καταγωγή. Μας έμαθε τέχνες. Πέρασε πολλά στη ζωή του. Νίκησε και πάλεψε σκληρά ξεριζωμό, φτώχεια, φυλακή, πολλές δύσκολες συνθήκες. Έζησε 100 χρόνια για να ηρεμήσει πλέον η ψυχή του και να πάει στον παράδεισο. Ήταν ένας αγνός άνθρωπος, είχε άποψη, μας κατέθετε την άποψη του και είχε αγωνία για την πορεία του σωματείου. 

Είμαι πολύ ευτυχής, που πριν τρία χρόνια καταφέραμε σε συνεργασία με τον προσωπικό του φίλο, τον κ. Καραγιάννη, που το όνειρο του έγινε πραγματικότητα, δημιουργήθηκε στη γειτονιά μας το μεγαλύτερο μνημείο των προσφύγων της Μικράς Ασίας, που υπάρχει στην Ελλάδα.

Όλοι μαζί με πρωτοστάτη τον Τάσο τον καμαρώνουμε, που ήρθε και κατέθεσε με τον δικό του τρόπο, την ψυχή του και την συμβολή του σ’ αυτό το έργο. Ήταν πολύ καλός προσωπικός μου φίλος. Μας έλεγε χαρακτηριστικά να τον φωνάζουμε πατέρα.

Παρά την μεγάλη διαφορά ηλικίας, δεν χόρταινες να τον ακούς να μιλάει. Η ζωή του ήταν μια περιπέτεια και με το γαλήνιο ύφος που είχε σε κέρδιζε. Εγώ αισθάνομαι πολύ τυχερός. Όσοι έκαναν παρέα μαζί του είχαν μόνο όφελος. Και νιώθω μεγάλη τιμή γιατί μας δίδαξε πολλά πράγματα. Αυτό που είμαι βέβαιος είναι ότι θα πάει στον παράδεισο. Είναι ένας άνθρωπος που δεν πρόκειται να τον ξεχάσει. Για εμάς θα ζει παντοτινά.

Όλα τα σωματεία που έδωσαν το παρών και ουσιαστικά αποδείχθηκε πόσο αγαπητός ήταν. Ήταν 98 χρονών αλλά το μυαλό του ήταν πραγματικά… ξυράφι. Πάντα με ατάκες και επιτυχημένα αστεία και βέβαια είχε άποψη γι’ όλα τα θέματα. Το δε αρχείο που έχει, τα κειμήλια από την Μικρασιατική καταστροφή είναι η βαριά κληρονομιά που αφήνει σ’ εμάς πίσω. 

Είναι υποχρέωση να το πω, πρόσφατα πριν μπει τελευταία φορά στο νοσοκομείο, είχα μια επικοινωνία μαζί του. Και εκεί του ανακοίνωσα την ομόφωνη απόφαση που πήραμε όλοι μας, να προτείνουμε στο Δήμο να πάρει το όνομα του και βεβαίως μας είχε πει "αυτά είναι τα πράγματα μου και όταν "φύγω" να τα κάνετε ένα μουσείο".

Έτσι αποφασίσαμε με την τοπική ιστορική ΑΕΚ να κάνουμε ένα μουσείο με το όνομα του και πάντα με βοηθό τον Δήμο και άλλους φίλους να εγκαινιάσουμε ένα ολοκληρωμένο μουσείο που θα μαθαίνουν οι νεότεροι για την Μικρασιατική καταστροφή, το τι σημαίνει πρόσφυγας και το πόσο δύσκολο είναι για κάποιον να ζήσει τέτοιες καταστάσεις. Από εκεί και μετά, θα λείψει σ’ όλους μας και θα τον θυμόμαστε".