Το είδος των κινηματογραφικών παραγωγών που ανήκουν στο λεγόμενο "Sci-fi" είδος, δηλαδή την επιστημονική φαντασία, είναι δεδομένο πως χρειάζεται επειγόντως "μετάγγιση νέου αίματος".

Δυο ταινίες που αποπειράθηκαν να το κάνουν αυτό ήταν η ταινία "Interstellar" του "μεγάλου" Christofer Nolan (2014), με τους  Matthew McConaughey, Anne Hathaway, Jessica Chastain και Matt Damon και, φέτος, η ταινία "Arrival"του ταλαντούχου, αναμφισβήτητα, Καναδού σκηνοθέτη Denis Villeneuve, με τους Amy Adams, Jeremy Renner και Forest Whitaker...

Γιατί παραλληλίζω τις δυο ταινίες;

Γιατί έχουν πάρα πολλά κοινά χαρακτηριστικά...

Είναι και οι δύο του αυτού είδους, προσπαθούν, ως είθισται, να συνδυάσουν την επιστημονική φαντασία με το δράμα (ή μελόδραμα, αν προτιμάτε) και το μυστήριο, σκηνοθετήθηκαν από δυο εκ των καλύτερων, σύγχρονων σκηνοθετών, διαθέτουν εντυπωσιακά πλάνα εν αφθονία, κάποιες καλές ερμηνείες-και κάποιες αδιάφορες ή..."τραγικές" (Matt Damon) και, τελικά, αποτελούν δυο κινηματογραφικά έργα που καταλήγουν σε...αφόρητες κοινοτοπίες!

Σίγουρα, είναι δυο απ' τις αρτιότερες παραγωγές των τελευταίων χρόνων και, τουλάχιστον, εικαστικά, ικανοποιούν τα γούστα επαϊόντων και μη....Αλλά....

Οι, επιπέδου τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αναφορές σε φιλοσοφικές απόψεις ή επιστημονικές ανακαλύψεις, που αποτελούν κτήμα της ανθρωπότητας επί αιώνες, επενδεδυμένες με μια essance καινοφανούς τεχνολογικής εξέλιξης του ανθρωπίνου είδους, προκαλούν χασμουρητά και την αίσθηση πως τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά, με καλύτερο τρόπο μάλιστα...

Εάν το κινηματογραφικό κοινό αγνοεί, όχι μόνο τα στοιχειώδη περί φιλοσοφικής εξέλιξης αλλά και τα μνημειώδη, καλλιτεχνικά έργα του ανθρώπινου πολιτισμού, ιδιαίτερα στον τομέα της "λογοτεχνίας στοχασμού", δεν σημαίνει αυτό πως πρέπει να θεωρούμε πως είναι, αυτομάτως, θετικό να εισάγεται, έστω απλοϊκά, σε μια τέτοια θεματική, μέσω μιας ταινίας.Επίσης, καλό θα ήταν το κοινό να παρακολουθήσει και παλαιότερες ταινίες, με ανάλογη θεματική αλλά χωρίς πολλά effects. Μπορεί και να διαπιστώσει την απλοϊκότητα, αλλά και την προφανή έλλειψη παιδείας που αναδύουν οι άνωθει ταινίες και όχι, βεβαίως, οι δημιουργοί τους......

Σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητώ πως και οι δυο ταινίες, η κάθε μια με τον τρόπο της, είναι επιτέυγματα τεχνικής...Αλλά, φαίνεται πως η υπερβολική εστίαση στην τεχνική, "ανάγκασε" τους σκηνοθέτες να "ξεπέσουν" στα κλισέ και τις "ευκολίες", ως προς το βασικό, δραματουργικό πυρήνα των έργων. Και, οπωσδήποτε, στα σινεμά Multiplex, τα πλάνα των Nolan και Villeneuve θα φαντάζουν αρκούντως εντυπωσιακά, "κρύβοντας" την ένδεια ή τον συμβιβασμό των δυο δημιουργών, όσον αφορά την πραγματική ουσία μιας ταινίας που θέλει να είναι "έργο τέχνης" και όχι απλά "pop corn movie"...

Από την άλλη, όταν οι 8 στις 10 ταινίες των βασικών στούντιο παραγωγής είναι "σκ...ά πατημένα", γιατί να μην ξεχωρίσει και μια, έστω, ημιτελής προσπάθεια; Αυτό, ρεαλιστικώς, είναι αλήθεια αλλά, και πάλι, δεν λέει και τίποτε...Ο μονόφθαλμος, όντως, ξεχωρίζει ανάμεσα στους τυφλούς, αλλά παραμένει "ανάπηρος" ως μονόφθαλμος...

Τελικά, απ' την "Άφιξη" θα μείνει η ερμηνεία της Amy Adams που ήταν, όντως, όσο έπρεπε λιτή και προσγειωμένη. Άλλωστε, δεν υπήρχε κι άλλη ερμηνεία στην ταινία. Επίσης, η ηχητική επεξεργασία της ταινίας ήταν πολύ καλή, ως προς τα effects τουλάχιστον. Η μουσική επένδυση στο γνωστό μοτίβο, αυτό το "κλασικίζον ηλεκτρονικό", το τόσο δημοφιλές στις αστικές κοινωνίες της δύσης που, συνήθως, καταναλώνουν φθηνή ποπ μουσική και, συνεπώς, έχουν "μάθει" να παρεξηγούν το κλασικίζον με το κλασικό και τον Hans Zimmer με τον Beethoven και τον Mozart...

Δεν αναφέρθηκα στη λίαν "καθησυχαστική" κατάληξη και των δυο ταινιών, γιατί δεν μας παίρνει ο...χώρος και, ίσως, ούτε ο χρόνος....

Η ταινία παρουσιάζεται στο Cineville Tripolis , με δυο προβολές καθημερινά, στις 19:30 και 22:20.