Το 2021 "μπήκε" με 2 χαρακτηριστικά περιστατικά: την εισβολή οπαδών του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ στο κτίριο του Καπιτωλίου- γεγονός πρωτόγνωρο, που οδήγησε σε σωρεία συλλήψεων και φυλακίσεων- και την απόλυτη απαξίωση των νόμων της Ελληνικής Πολιτείας εκ μέρους ενός "χαϊδεμένου" Θεσμού, αυτού της Ελλαδικής Εκκλησίας.

Μέσα στη χρονιά που "φεύγει", είδαμε και βιώσαμε, επίσης, πλήθος πολιτικογενών παλινωδιών, αντιφάσεων, ακόμα και περιπτώσεων "φαιάς προπαγάνδας", καθώς οι αντικειμενικές δυσκολίες που προκάλεσαν- και συνεχίζουν να προκαλούν- τόσο η υγειονομική κρίση όσο και η ενεργειακή κρίση, δεν είναι δυνατό ν' αντιμετωπιστούν με τις συνήθεις, επικοινωνιακές πρακτικές.

Από τη "λαίλαπα" των αστοχιών, δεν θα μπορούσε να λείπει και η Ενωμένη Ευρώπη, η οποία, καθώς βρέθηκε με τα "βρακιά της κατεβασμένα" απέναντι στην εξάπλωση του κορωνοϊού, έφθασε στο σημείο να δώσει "λευκή επιταγή" στις παρασκευαστικές εταιρείες προϊόντων εμβολιασμού, προσφέροντάς τους χρήματα από κρατικούς προϋπολογισμούς και μη εξασφαλίζοντας ούτε καν κάποιες στοιχειώδεις δεσμεύσεις!

Ποια είναι, όμως, εκείνα τα δυο στοιχεία που, πραγματικά, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ως "καθοριστικά", τόσο για τη χρονιά που μας εγκαταλείπει όσο και για το προσεχές μέλλον;

Καταρχάς, ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός της ανασφάλειας που διέπει την παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα αλλά και η "επίσπευση", λόγω της πανδημίας, της απόλυτης επικράτησης των τεχνολογικών "κολοσσών", όσον αφορά το μερίδιο της αγοράς που ελέγχουν πλήρως. Παράλληλα, η "ραχοκοκαλιά" των τοπικών οικονομιών "χτυπήθηκε" βάναυσα από τις συνέπειες της υγειονομικής κρίσης, φέρνοντας σε δυσχερή θέση τον πιστωτικό καπιταλισμό και "απαιτώντας" την γενναιόδωρη κρατική αρωγή, προκειμένου να υπάρξει ένα, υποτυπώδες, "δίχτυ ασφαλείας". Η Ευρώπη είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Ελλάδα δε....ακόμα πιο χαρακτηριστικό!

Χέρι- χέρι με την οικονομική ανασφάλεια, βαδίζει και η χειραγώγηση- ή, η προσπάθεια ελέγχου- της κοινής γνώμης, μέσω μιας μεθοδολογίας που βασίζεται σε μέσα επικοινωνίας με πρωτοφανείς δυνατότητες. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πέρα από τις προφανείς στρεβλώσεις που δημιουργεί το φαινόμενο αυτό και τις αναπόφευκτες, βίαιες αντιδράσεις που θα προκαλέσει, αργά ή γρήγορα, υπάρχει και ένα ακόμα στοιχείο που, ίσως, δεν γίνεται αντιληπτό από τους περισσότερους εξ ημών:

Ο μέσος πολίτης μιας δυτικής, κυρίως, χώρας, αποκόπτεται ολοένα και περισσότερο από την αντικειμενική πραγματικότητα, "δημιουργώντας" μια επικίνδυνα υποκειμενική σχέση με το γίγνεσθαι, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο απ' οποιαδήποτε αντίστοιχη παρελθοντική κατάσταση, με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον...