Ταυτόχρονα, είναι δεδομένο πως δεν είναι σε θέση ν' αποπληρώσουν το χρέος τους, ενώ δεν έχουν το απαραίτητο χρηματικό πλεόνασμα, προκειμένου να επενδύσουν σε αναπτυξιακά έργα ή δραστηριότητες, καθώς, όπως είπαμε, τα έσοδά τους εξυπηρετούν τις πάγιες ανάγκες λειτουργίας τους.

Μια "οικονομία-ζόμπι", όπως αυτής της Ελλάδας, είναι, επί μονίμου βάσεως, εξαρτημένη από τις Τράπεζες, κυρίως την Κεντρική Ευρωπαϊκή, οι οποίες την δανείζουν για να παραμένει σε λειτουργία. Αναπόφευκτα, η Ελληνική Οικονομία είναι "ευάλωτη", αφού ένα οιοδήποτε γεγονός- μια "αναταραχή" στις Αγορές ή μια κακή οικονομική επίδοση κάποιου τριμήνου-, μπορεί να προκαλέσει σημαντική αύξηση στο κόστος δανεισμού της και συνεπώς την "χρεωκοπία" της, ελεγχόμενη μέσω μνημονίου ή ανεξέλεγκτη.

Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει πως η Ελληνική Οικονομία βρίσκεται σ' αυτή την κατάσταση επί μονίμου βάσεως. Οπωσδήποτε, αυτό ισχύει για την τελευταία δεκαετία, όμως δεν ίσχυε παλαιότερα, όταν είχαν επιτευχθεί υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης- για διάφορους λόγους-, με αποτέλεσμα τα Ελληνικά Κρατικά Ομόλογα να θεωρηθούν "ασφαλής επένδυση".

Το κύριο χαρακτηριστικό της κατάστασης που διέπει την Ελληνική Οικονομία σήμερα είναι η αδυναμία της να χρηματοδοτήσει οτιδήποτε που θα μπορούσε να έχει αναπτυξιακή προοπτική. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δανείζεται χρήματα- όπως θα συμβεί και μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης-, με την ελπίδα πως αυτά θα διοχετευτούν σε δραστηριότητες που, μακροπρόθεσμα, θα έχουν ως αποτέλεσμα την παραγωγή πλούτου, ο οποίος με τη σειρά του θα διανεμηθεί ορθολογικά μεταξύ των οικονομικών δομών και των πολιτών.

Η περίοδος "χάριτος" που προσέφερε και στην Ελληνική Οικονομία η πανδημία, θα μπορούσε ν' αποτελέσει "ευκαιρία" για την υιοθέτηση μιας σειράς από ρυθμίσεις, οι οποίες θα καθιστούσαν βιώσιμες μακρόπνοες, σημαντικές επενδύσεις, αναπτυξιακού χαρακτήρα. Παρά τ' αντιθέτως υποστηριζόμενα από την Κυβέρνηση και ορισμένους "συστημικούς" οικονομικούς "παίκτες" της ημεδαπής, σχεδόν καμία τέτοια ρύθμιση δεν έχει θεσμοθετηθεί.

Συνέβη το ακριβώς αντίθετο: Η Κυβέρνηση, αναπόφευκτα, προσπάθησε να τονώσει την αγορά, μέσω επιδομάτων αλλά, στην πραγματικότητα, η μερίδα του λέοντος πήγε σε μια χούφτα επιχειρήσεων, οι οποίες, έτσι κι αλλιώς, αντιμετωπίζονται ως "ασφαλείς επενδύσεις" και από τον Τραπεζικό τομέα. Το αποτέλεσμα είναι πως στην Ελλάδα- όπως, κατ' αντιστοιχία, συμβαίνει και με τις εταιρείες-κολοσσούς των Η.Π.Α.- υφίστανται κάποιες, λίγες επιχειρήσεις με μεγάλα πλεονάσματα που, όμως, δεν επενδύουν το κεφάλαιο αυτό στη χώρα. Και γιατί να το κάνουν, άλλωστε..

Η, δήθεν, "ψήφος εμπιστοσύνης" στην Ελληνική Οικονομία από την πλευρά συγκεκριμένων χρηματικών "funds" από την άλλη, αποτελεί, ουσιαστικά, μια αυταπάτη, καθώς η ίδια η λειτουργία των παραπάνω οικονομικών οργανισμών είναι κερδοσκοπική και "τυχοδιωκτική". Γεγονός που είναι, μεν, ίδιον του "πιστωτικού καπιταλισμού", αλλά ο τελευταίος αυτός "πνέει τα λοίσθια". Παράλληλα, μια σειρά από, αμιγώς, "κρατικοδίαιτες" επενδύσεις, όπου τα Δημόσια Οικονομικά εξασφαλίζουν, ουσιαστικά, τη βιωσιμότητα της επένδυσης, δεν μπορούν ν' αποτελούν, ούτε καν μεσοπρόθεσμα, βιώσιμη λύση για την Οικονομία.

Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως, ενώ η πανδημία κατέστησε σαφές στους ιθύνοντες πολλών άλλων Δυτικών χωρών πως το κράτος οφείλει να διαδραματίσει το ρόλο του βασικού, αναπτυξιακού επενδυτή- όπως ακριβώς έγινε στο Μεσοπόλεμο στις Η.Π.Α. με την πολιτική του "New Deal"- και άρα αυτό που είναι εκ των ων ουκ άνευ είναι ο εκσυγχρονισμός, η εξυγίανση και η, παράλληλη, ενίσχυση των Θεσμών στο πλαίσιο του συντεταγμένου Κράτους, η Ελληνική Κυβέρνηση και η Οικονομία συνεχίζουν τη διαιώνιση ενός πελατειακού, κρατικοδίαιτου, καπιταλιστικού μοντέλου που δεν είναι ούτε "φιλελεύθερο", ούτε "σύγχρονο" και, προφανώς, ούτε αποτελεσματικό.