Τα "γαλάζια" παπαγαλάκια, ας πούμε...Ωραία πτηνά, έξυπνα- σε σχέση με τα, γενικώς, ανόητα περισσότερα πτηνά-, "καπάτσα" και, κυρίως, χωρίς καμία αίσθηση αιδούς ή συνείδησης...

Βλέπετε, τα "γαλάζια" παπαγαλάκια, αλλάζουν χρώματα- ως "χαμαιλέοντες"- με μεγαλύτερη συχνότητα απ' ότι τα "πράσινα", τα "ροζ" ή τα "κόκκινα"....Επίσης, έχουν περισσότερες, κατά τεκμήριο, παροχές και βαυκαλίζονται, επίσης συχνότερα από τα άλλα, πως επιτελούν "θεάρεστο έργο"....

Κάτι τέτοιο, άλλωστε, ισχυρίζονταν και οι πρόγονοί τους- των πτηνών, πάντα- σε αλήστου μνήμης εποχής, όταν το έθνος των παπαγαλακίων (sic) είχε κατορθώσει να φθάσει στο "peak" (λέξη με διττή έννοια: κορυφή και ράμφος...) του σύγχρονου, παπαγαλικού πολιτισμού...

Γι' αυτό, τα παπαγαλάκια, ειδικά τα "γαλάζια" δεν θα εκλείψουν ποτέ...Ίσα, ίσα, θα είναι πάντοτε "δάσκαλοι" των άλλων πτηνών στο πως κάνουμε το "άσπρο- μαύρο", πως αποπροσανατολίζουμε το σύνολο των πτηνών, ταϊζοντάς το ψίχουλα- κυριολεκτικά, ενώ αυτά καταναλώνουν κεχρί και άλλα είδη πτηνολογικού gourmet- και, φυσικά, στο πως μπορούμε να περιφέρουμε την, απύθμενη, υποκρισία μας τήδε κακείσε, χωρίς να "τρέχει κάστανο"...

Ενδεικτική Bιβλιογραφία: "Γιατί τα γαλάζια παπαγαλάκια είναι πιο ζωηρά από τα άλλα", του πολιτικού αναλυτή Ιλαρίωνα Πουλίδη,  εκδόσεις "Ο Μπλε Παπαγάλος", 2022.